पटाक्षेप

(अघिल्लो अर्थात् आठौं भाग हेर्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस्)

ईशा शाह

गाडी आएर चोकमा रोकिएको आवाज आएपछि अविजितले झोक्रिएर बसेको विक्रमसँग भने, “गाडी आयो विक्रम अब जाने तयारी गर ।”
“जाने र काजी ? पहिला पनि …..!”
“त्यो कुरा बिर्स अब, मैले सकेको व्यवस्थापन गरेकै हुँ, यहाँ तिमी बसे पनि सुमित्रा र केटाकेटी बस्न सक्दैनन् त्यसैले अहिले खुरुक्क हिंड ।”
“यत्रो सामान भर्खरै कसरी ?”
“कसले यो सबै लाने भनेको छ ? चाहिने सामान मात्रै लिएर जाने ।”
“सामान त सबै चाहिने नै होला नि काजी !” विक्रमले भने ।
“यि थोत्रा मोत्रा सामानको के काम र तिमी चाहिन्छ भन्दैछौ ?” अविजितले कोठाको चारैतिर हेर्दै विक्रमसँग सोधे ।
“नयाँ किन्न नसकेपछि पुरानो फालेर के गर्नु काजी ?” विक्रमले बिस्तारै प्रश्न गरे ।
“फालिदेउ, फालेपछि नयाँ आउँछ । अब तिमी तिम्रो खुट्टा लगाएर उठेर बाहिर गएर बस, केटाहरुले सामान हाल्छन् तिमीले हेर्नु, सुमित्रा, अब झोक्राएर बसेर केही हुन्न आउ र विक्रमको खुट्टा लगाउन मद्दत गर” भन्दै अविजित कोठाबाट बाहिर निस्किए ।

बाहिर गाडी छेउ लगाएर रोकेर ओर्लिंदै गरेको प्रमेशले अविजलाई भने “फरक पर्दैन, यहाँ कत्रो नास भएको छ, यो असरल्ल छोडेर त्यसै आउन मनले मानेन र मैले त …. !”

“कहाँ त्यसो भनेर हुन्छ ?”
“नभनेर के गर्नु त ? बिहान उसै दौडिन पर्यो, दौडेर पनि केही गर्न सकिएन, कसरी सम्झियौ मेरो औषधी ? बोकेर ल्याएका छौ कि के ?”

“छ नि ! कुन कुन खाने थाहा भएन त्यसैले मैले त सबै बोकेर ल्याएँ” भन्दै ज्याकेटको खल्तिबाट औषधी झिक्न खोज्दै प्रमेशले भने ।

“अहिले होस्, यिनीहरुलाई पठाउँ अनि …..! जाउ भित्र गएर सामान मिलाउन सघाउ ।”

“केटाहरु छन् तिनले मिलाउँछन् म त जान्नँ भित्र” भन्दै प्रमेश अलि पर भएको ढुंगा माथि गएर बसे ।

अविजितले उनको अवस्था बुझेर उनलाई केही भनेनन् बरु उनी पनि प्रमेश बसेको ढुंगाको अर्को छेउमा गएर बसे । दुवैजना दिक्क मान्दै थिए । विक्रम कृत्रिम खुट्टा लगाएर बाहिर निस्किए । उनको अघिअघि उनका जुम्ल्याहा छोराछोरी थिए । तिनीहरुलाई हेर्दै प्रमेशले सोधे,“यिनीहरु पनि भोकै छन् कि के ?”

“खोई कुन्नी ? अघिसम्म सुमित्रा यिनीहरुलाई च्यापेर रुँदै थिई त्यसैले केही खाए जस्तो लागेन” अविजितले भने ।

“त्यसो भए यिनीहरुलाई लिएर हामी जाउँ, कतै राम्रो ठाउँमा बसेर हजुर पनि केही खानु र यिनीहरुलाई पनि केही खुवाउँ” प्रमेशले उठ्न खोज्दै भने ।

“जाने र ? जाने हो भने जाउ सुमित्रालाई हामी जान्छौं भनेर आउ”

“मैले अघिनै हजुरलाई म भित्र जान्नँ भनेको होईन ? भन्दा भन्दै पनि हजुर फेरि मलाई …..! विक्रम दाई हामी संयम र साक्षीलाई लिएर जान्छौं, तपाईं सामान र भाउजूलाई लिएर आउनुहोस् है ?” प्रमेशले भने ।

“हुन्छ काजी” विक्रमले अविजितलाई हेर्दै भने ।

“नचाहिने सामान लिएर नआउनु है विक्रम, समीको सामान त बिल्कुलै नल्याउनु, ल्यायौ भने म र परिवेश भएर छानी छानी फाल्छौं” अविजितले बसेको ठाउँबाट उठ्दै भने ।

“उसको सामान त ल्याउँदैनौं काजी ।”
“त्यसो भए हामी जाउँ त ?”
“हुन्छ काजी”

“ए आओ तिमीहरु, ठूलो घर जाने अब हामीसँग” प्रमेशले बसेको ठाउँबाट उठेर संयमलाई समाउन हात लम्काउँदै भने ।

“परिमित दाई भएको ठाउँमा हो ?” संयमले सोध्यो ।

“हो, आउ”
“म नि जाने” भन्दै साक्षी प्रमेशको हात समाउन दौडेर आई पुगी ।
“लौ विक्रम हामी लाग्यौं, तिमीहरु राम्ररी आउनु” भन्दै अविजित संयम र साक्षीलाई लिएर अघि लाग्दै गरेको प्रमेशको पछाडी लागे ।